Bugün ilk defa 1 umut var içimde,
Hani o renkli bloglarımız var ya, o twitter hesapları hep güzel şeyleri yazdığımız, dışarıdan okuyunca herkesin hayatını parlak gösteren... Hah işte bugün çok işler başardı o hesaplar... İş yerinde ancak öğleden sonra twitter`a bakmaya fırsat bulabildim ve girdiğim andan beri ayıramıyorum gözlerimi.
Yazılanlar, fotoğraflar, yaşananlar... Önce gözlerim doldu, sonra küfür etme isteği falan derken, 1 umut var şimdi içimde... İnsanların twitter`dan örgütlenmesini görmek muhteşem. Bir yandan yapılan çirkinlikler artıyor, bir yandan direniş...
![]()
3G`yi mi kaldırdınız, tamam wifi`ları açıyoruz, gaz bombası mı atıyorsunuz, maske getiririz, sadece İstanbul mu? Yetmez Ankara`da da toplanırız -orada da gaz var ama- olsun Londra`da da toplanırız, ambulansı mı engelliyorsunuz, buluruz biz doktorumuzu, olmadı tıp öğrencileri var, siz haber yapmıyorsunuz, biz duyururuz dünyaya, hepimizin telefonu video çekebiliyor...
Markaların sosyal medyadaki reklam paylaşımlarını durdurduklarını görmek, kınama yazılarını okumak, o avm`de yer almayacaklarını duymak, yarınki etkinliklerini iptal ettiklerini okumak, taksim civarındaki duyarlı restoranların kafelerin insanlara yardım etmek için çabaladığını duymak muhteşem...
Yapılan muamelenin zalimliğinden bahsetmek anlamsız artık...
Pek umudum yoktu gelecekten benim ama bugün öyle bir ruh gördüm ki twitter`da, ilk defa 1 umut var içimde geleceğe dair. İsteyince tek yürek olabiliyormuşuz, hep birlikte "yeter artık" diyebiliyormuşuz...
Ve cellat uyandı bir gece, dedi tanrım bu ne zor bilmece, öldükçe çoğalıyor adamlar. Ben tükenmekteyim öldürdükçe...
dipnot: Konu yeşili, ağacı avm`yi çoktan aşmış olsa da;
avm`lerin tarihi yoktur, ruhu yoktur, dünya şehirlerinde en önemli alışveriş mekanları avmler değil, caddeler, sokaklardır. avm`lerde zamanın nasıl geçtiğini anlamazsınız, dışarıya çıkarsınız "ne zaman hava kararmış?" dersiniz, zaman mefhumunuzu yitirirsiniz çünkü avm`lerde pencere yoktur, onlar yaşam alanı değil, sadece ve sadece ticaret alanlarıdır. avm`lerde nefes alamazsınız, para vermeyecekseniz bir yere oturup dinlenemezsiniz. Taksim gibi harika bir yerde, İstiklal`in ara sokaklarında dolaşarak alışveriş yapmak, pasajları keşfetmek, nefes almak, o tramvayın sesini duymak, o kalabalığın içinde yürümek, Şebnem`in "İstiklal Caddesi Kadar" şarkısını hatırlamak varken, o avm`yi kim naapsın???